Eric Toussaint: "El pueblo griego está en el epicentro de las resistencias a la crisis capitalista"

Video del discurso de Eric Toussaint
(en castellano) en el festival de la juventud de Syriza en Atenas el 6 de Octubre 2012 (24 minutos) Atenas, Sábado 6 de octubre 2012, discurso de Eric Toussaint en el festival de la juventud de Syriza.

Asistían por lo menos 3.000 personas a esta conferencia. Hubo cuatro intervenciones:
Marisa Matias, diputada europea del Blocco de Esquerda (Bloco de Izquierda) de Portugal,
Lisaro Fernandez, dirigente sindical de los mineros asturianos,
Alexis Tsipras, presidente de Syriza
y Eric Toussaint para concluir.

El tema era: el antiguo orden capitalista se esta muriendo mientras el nuevo mundo todavía no ha nacido. Plan de la intervención de Eric Toussaint: Crisis capitalista global, el capitalismo no morirá sencillamente en su cama, será destruido y remplazado por otro tipo de sociedad si los pueblos deciden acabar con él y enterrarlo. La historia no se escribe con anticipación. El pueblo griego está en el epicentro de la resistencia a la nueva ofensiva del Capital contra el Trabajo. El arma de la deuda se usa por todos lados para imponer regresiones sociales considerables. Hace falta anular la deuda ilegitima. La deuda que reclama la Troika es ilegitima y odiosa. El buen resultado electoral de Syriza a las elecciones de mayo y junio del 2012 se debe al haber propuesto soluciones radicales que incluían la abrogación de medidas antisociales, la suspensión del pago de la deuda y la socialización de los bancos. La anulación de la deuda es necesaria aunque insuficiente. Es posible no pagar la deuda, Argentina (2001-2005), Ecuador (2008-2009) e Islandia lo muestran. Es también posible enfrentar las grandes potencias viendo los ejemplos de Venezuela, Bolivia y Ecuador que recuperan el control sobre los recursos naturales rompiendo con el neoliberalismo y el imperialismo.

Tenemos cuatro escenarios posibles delante nuestro:

1) La continuación de la situación caótica actual con un reforzamiento de los gobiernos autoritarios
2) La instalación de regimenes neo fascistas brutales
3) Bajo presión de las movilizaciones, una nueva regulación del capitalismo
4) Una revolución socialista, autogestionaria y democrática
Nuestra voluntad es que el cuarto escenario se concretice.

Eric Toussaint www.cadtm.org
345 Avenue de l'Observatoire 4000 Liège Belgique
Η


ιστορία δεν έχει γραφτεί ακόμη (you can also see the video here) Ερίκ Τουσέν | μετάφραση Λίνα Φιλοπούλου | 19.10.2012 Ομιλία Ερίκ Τουσέν στο φεστιβάλ των νέων ΣΥΡΙΖΑ Θα ήθελα να σας ευ­χα­ρι­στή­σω για την πρό­σκλη­ση που μου απευ­θύ­να­τε. Είμαι πολύ χα­ρού­με­νος που πα­ρευ­ρί­σκο­μαι εδώ μαζί με το σύ­ντρο­φο Αλέξη Τσί­πρα, με το σύ­ντρο­φο Λι­σάρ­ντο Φερ­νά­ντες, με τη συ­ντρό­φισ­σα Μα­ρί­σα, ευ­ρω­βου­λευ­τή από την Πορ­το­γα­λία, και μαζί με όλους εσάς, τις νέες και τους νέους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δί­νε­τε σε όλους εμάς το πα­ρά­δειγ­μα σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Βιώ­νου­με μία από τις χει­ρό­τε­ρες κρί­σεις του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος πα­γκό­σμια. Όμως ο κα­πι­τα­λι­σμός δεν πρό­κει­ται να πε­θά­νει από φυ­σι­κά αίτια, δεν πρό­κει­ται να πε­θά­νει στο κρε­βά­τι του. Οι κρί­σεις αυτές απο­τε­λούν μέρος του με­τα­βο­λι­σμού του ίδιου του κα­πι­τα­λι­σμού, και μόνο οι δρά­σεις των λαών μπο­ρούν να κα­τα­στρέ­ψουν, και να υπερ­βούν τον κα­πι­τα­λι­σμό. Δρά­σεις που μπο­ρούν να μας ανοί­ξουν έναν δρόμο σο­σια­λι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό. Ο ελ­λη­νι­κός λαός βρί­σκε­ται σή­με­ρα στο επί­κε­ντρο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης. Και ο τρό­πος με τον οποίο ο ελ­λη­νι­κός λαός στο πλαί­σιο και των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο θα μπο­ρέ­σει να βρει την απά­ντη­ση σε αυτήν την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, θα δώσει και την απά­ντη­ση σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Βρί­σκε­στε στο επί­κε­ντρο της κρί­σης, αλλά και της ίδιας της απά­ντη­σης απέ­να­ντι στην κρίση. Εδώ και 6-7 χρό­νια το επί­κε­ντρο της εναλ­λα­κτι­κής απά­ντη­σης στον κα­πι­τα­λι­σμό το συ­να­ντού­σα­με στη Νότια Αμε­ρι­κή, στη Βε­νε­ζου­έ­λα, στον Ιση­με­ρι­νό, στη Βο­λι­βία, όταν ο Ούγκο Τσά­βες ξε­κι­νώ­ντας από το 2004 είπε ότι δεν πί­στευε πια στον “τρίτο δρόμο”, αλλά ότι χρεια­ζό­μα­σταν το σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο. Σή­με­ρα οι εναλ­λα­κτι­κές, που δεν έχουν γεν­νη­θεί ακόμα, όπως σωστά ανα­φέ­ρε­ται στον τίτλο της συ­ζή­τη­σης, αυτές οι εναλ­λα­κτι­κές που πα­λεύ­ουν τώρα να γεν­νη­θούν έχουν με­τα­φερ­θεί στην Ευ­ρώ­πη. Ένα στοι­χείο, που του­λά­χι­στον ανέ­δει­ξαν σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο οι λαοί της Βε­νε­ζου­έ­λας, του Ιση­με­ρι­νού και της Βο­λι­βί­ας, είναι ότι είναι απο­λύ­τως εφι­κτό να αντι­στα­θού­με στην κα­πι­τα­λι­στι­κή επί­θε­ση, να εφαρ­μό­σου­με πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής του πλού­του, να κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σου­με με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας. Ότι είναι απο­λύ­τως εφι­κτό και ανα­γκαίο να πά­ρου­με υπό τον έλεγ­χό μας τα κοι­νω­νι­κά αγαθά, όπως οι φυ­σι­κοί πόροι. Όπως βλέ­που­με, αυτοί οι λαοί είναι ακόμα στην εξου­σία και ελ­πί­ζου­με ότι αύριο ο Ούγκο Τσά­βες θα επα­νε­κλε­γεί πρό­ε­δρος της Βε­νε­ζου­έ­λας. Ζούμε στην Ευ­ρώ­πη μία ιστο­ρι­κή στιγ­μή. Ποτέ τα τε­λευ­ταία 70 χρό­νια στις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες δεν εί­χα­με δε­χτεί μία τόσο βάρ­βα­ρη επί­θε­ση, όπως αυτή που υφι­στά­με­θα τώρα. Σε όλη την Ευ­ρώ­πη χρη­σι­μο­ποιούν το χρέος ως πρό­σχη­μα, όχι μόνο στην Ελ­λά­δα. Το πρό­σχη­μα της πλη­ρω­μής του χρέ­ους για να εφαρ­μο­στούν οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, όπου φυ­σι­κά οι πιο σκλη­ρές εφαρ­μό­ζο­νται στην Ελ­λά­δα. Όμως η Ελ­λά­δα είναι μο­νά­χα η αρχή μιας επί­θε­σης, που ήδη χτυ­πά­ει τους λαούς της Πορ­το­γα­λί­ας, της Ιρ­λαν­δί­ας, της Ισπα­νί­ας, ενώ πρό­κει­ται να χτυ­πή­σει και άλλες χώρες και λαούς της Ευ­ρώ­πης. Γι' αυτό το λόγο πρέ­πει να αγω­νι­στού­με, να ενώ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας για να πούμε όχι στην απο­πλη­ρω­μή αυτού του άνο­μου χρέ­ους, και αυτό είναι ένα θε­με­λιώ­δες ζή­τη­μα για εμάς σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Πι­στεύω ότι ένα με­γά­λο μά­θη­μα που έδωσε ο ελ­λη­νι­κός λαός τα τρία τε­λευ­ταία χρό­νια στην Ευ­ρώ­πη είναι το εξής: Πρώτα, ότι ο ελ­λη­νι­κός λαός αντι­στέ­κε­ται. Ορ­γα­νώ­θη­κε και συμ­με­τεί­χε σε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 13 ή 14 γε­νι­κές απερ­γί­ες. Αλλά αυτό που μου φαί­νε­ται πολύ ση­μα­ντι­κό είναι το γε­γο­νός ότι στις εκλο­γές ένα με­γά­λο τμήμα του ελ­λη­νι­κού λαού στις με­γά­λες πό­λεις, se ηλι­κί­ες από 18 έως 35, και από 35 έως 55 ψή­φι­σαν υπέρ των εναλ­λα­κτι­κών, ρι­ζο­σπα­στι­κών προ­τά­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και αυτό είναι πολύ ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα για την υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη. Είναι ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα, γιατί ακόμα και σή­με­ρα σε πολ­λές χώρες στην Ευ­ρώ­πη η Αρι­στε­ρά δεν είναι αρ­κε­τά δυ­να­τή. Το ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δειγ­μα δεί­χνει μια Αρι­στε­ρά ενω­μέ­νη, που ενώ­νει 12 δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε μία πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δειγ­μα μας δεί­χνει ότι όταν ένα κόμμα, ένας συ­να­σπι­σμός λέει όχι, λέει ότι αν γί­νου­με κυ­βέρ­νη­ση δεν θα υπα­κού­σου­με στην τρόι­κα, και αυτού του τύπου η θα­ραλ­λέα και άφοβη στάση είναι που φέρ­νει τη στή­ρι­ξη του λαού. Το κού­ρε­μα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους το Μάρτη του 2012 ήταν ένα τέ­χνα­σμα, μια απάτη, μία πα­γί­δα. Είναι ση­μα­ντι­κό να μάθει η διε­θνής κοινή γνώμη ότι το χρέος που απαι­τεί η τρόι­κα να πλη­ρω­θεί φτά­νει σή­με­ρα στα 150 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ. Είναι το χρέος της Ελ­λά­δας στην τρόι­κα, 150 δις ευρώ, και όλο αυτό είναι ένα άνομο χρέος που πρέ­πει να ακυ­ρω­θεί. Να ακυ­ρω­θεί μέσα από τους αγώ­νες του λαού, μέσα από την ανυ­πα­κοή μιας κυ­βέρ­νη­σης του λαού. Προ­σπα­θούν να σας πεί­σουν ότι η ακύ­ρω­ση του χρέ­ους θα οδη­γή­σει σε χάος τη χώρα, αλλά την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία υπάρ­χουν τρία πα­ρα­δείγ­μα­τα που απο­δει­κνύ­ουν ακρι­βώς το αντί­θε­το από αυτό που υπο­στη­ρί­ζουν, ότι τάχα δεν υπάρ­χει άλλη διέ­ξο­δος από την κρίση αν δεν συ­νε­χί­σε­τε να πλη­ρώ­νε­τε το χρέος. Η Αρ­γε­ντι­νή για πα­ρά­δειγ­μα ανέ­στει­λε την πλη­ρω­μή του χρέ­ους της το Δε­κέμ­βριο του 2001 κατά 90 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια και από το 2003 έχει ετή­σια οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη 7%. Ο Ιση­με­ρι­νός έκανε ανα­στο­λή της πλη­ρω­μής του χρέ­ους του από το Νο­έμ­βριο 2008 έως τον Ιού­νιο του 2009 και στη συ­νέ­χεια επέ­βα­λε στους πι­στω­τές του μεί­ω­ση του χρέ­ους της τάξης του 65%. Αυτή τη στιγ­μή ο Ιση­με­ρι­νός τα πάει πολύ καλά οι­κο­νο­μι­κά. Η Ισλαν­δία, αυτό το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­ντέ­λο, που τον Δε­κέμ­βριο του 2008 κα­τέρ­ρευ­σε όλο το τρα­πε­ζι­κό της σύ­στη­μα. Η Ισλαν­δία αρ­νή­θη­κε να πλη­ρώ­σει το χρέος της προς το Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο και τη Χώρα των Βά­σκων από το 2008 μέχρι σή­με­ρα και τώρα η Ισλαν­δία πάει πολύ καλά και έχει ανά­πτυ­ξη της τάξης του 3% ετη­σί­ως. Φυ­σι­κά, η Ελ­λά­δα δεν είναι το ίδιο με την Ισλαν­δία, την Αρ­γε­ντι­νή και τον Ιση­με­ρι­νό. Σί­γου­ρα υπάρ­χουν προ­φα­νείς δια­φο­ρές. Όμως μπο­ρού­με να πά­ρου­με ένα μά­θη­μα. Σε συν­θή­κες που μπο­ρεί να είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κές και με δια­φο­ρε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, υπάρ­χουν κυ­βερ­νή­σεις, οι οποί­ες κάτω από τη λαϊκή πίεση απο­φα­σί­ζουν να ανα­στεί­λουν την πλη­ρω­μή ενός άνο­μου χρέ­ους για να βελ­τιώ­σουν τις συν­θή­κες της ζωής του λαού τους. Αυτό είναι ένα πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση. Σί­γου­ρα η ακύ­ρω­ση του χρέ­ους είναι ανα­γκαία, όμως δεν αρκεί. Αν ακυ­ρώ­σου­με το χρέος της Ελ­λά­δας χωρίς να επι­φέ­ρου­με αλ­λα­γές στην υπό­λοι­πη οι­κο­νο­μία ή στο κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό μο­ντέ­λο, δεν θα είναι δυ­να­τό για την Ελ­λά­δα να οι­κο­δο­μή­σει μια εναλ­λα­κτι­κή λύση υπέρ του λαού. Η ανα­στο­λή της πλη­ρω­μής του χρέ­ους είναι βέ­βαια ανα­γκαία, όμως η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή φο­ρο­λό­γη­σης για να πλη­ρώ­σουν φό­ρους οι πλού­σιοι, μεί­ω­ση φόρων, όπως του ΦΠΑ σε τρό­φι­μα και είδη πρώ­της ανά­γκης, απο­τε­λούν απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα τμή­μα­τα ενός εναλ­λα­κτι­κού μο­ντέ­λου. Φίλες και φίλοι, συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι, η ιστο­ρία δεν έχει γρα­φτεί ακόμα. Υπάρ­χουν διά­φο­ρα σε­νά­ρια μπρο­στά στα μάτια μας. Μπο­ρεί να συ­νε­χί­σου­με να ζούμε μια χα­ο­τι­κή κα­τά­στα­ση όπως η ση­με­ρι­νή, με όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­λυ­ταρ­χι­σμό, όπου οι κυ­βερ­νή­σεις θα ορί­ζο­νται από τις τρά­πε­ζες. Μπο­ρεί να ζή­σου­με και χει­ρό­τε­ρο σε­νά­ριο, ένα σε­νά­ριο απο­λυ­ταρ­χι­κό, αφού ένα σε­νά­ριο νε­ο­φα­σι­στι­κό απο­τε­λεί κίν­δυ­νο, απο­τε­λεί μία εν­δε­χό­με­νη πι­θα­νό­τη­τα. Υπάρ­χουν και άλλα σε­νά­ρια όμως. Υπάρ­χουν άλλα δύο σε­νά­ρια. Θα έλεγα ότι κάτω από την πίεση του λαού μπο­ρεί να γυ­ρί­σου­με σε ένα ρυθ­μι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, σε έναν κα­πι­τα­λι­σμό των δε­κα­ε­τιών του '50 και του '60, σε έναν κα­πι­τα­λι­σμό με κευν­σια­νές πο­λι­τι­κές. Αυτό είναι μια πι­θα­νή επι­λο­γή, αλλά πι­στεύω ότι, μιας και εί­μα­στε εδώ απόψε τόσοι πολ­λοί ενω­μέ­νοι, πρέ­πει να σκε­φτού­με ότι δεν αξί­ζει να μειώ­σου­με τους αγώ­νες μας για να επα­να­φέ­ρου­με στη ζωή τον κα­πι­τα­λι­σμό. Δεν θέ­λου­με έναν πιο μα­λα­κό κα­πι­τα­λι­σμό, αυτό που θέ­λου­με είναι να ξε­πε­ρά­σου­με τον κα­πι­τα­λι­σμό, θέ­λου­με ένα σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα με δη­μο­κρα­τία και αυ­το­ορ­γά­νω­ση. Ζήτω ο διε­θνής σο­σια­λι­σμός, ζήτω ο σο­σια­λι­σμός με αυ­το­ορ­γά­νω­ση, ζήτω ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ζήτω ο ελ­λη­νι­κός λαός, ζήτω η αντί­στα­ση των λαών, ζήτω η επα­νά­στα­ση, σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες.